İşte Mehmet Acet’in “1071, 1453, 1915, 15 Temmuz 2016” başlıklı yazısı;
Yukarıdaki tarihlerin neye tekabül ettiğini hepiniz biliyorsunuz.
Ben kendi namıma, son 1000 yıl içinde yaşanan dört büyük hadise neler olabilir diye sorulsa, “Bunlardan biri 15 Temmuzdur” diye gönül rahatlığıyla karşılık verebiliyorum.
Malazgirt Zaferi, İstanbul’un Fethi, Çanakkale Direnişi ve 15 Temmuz…
Bundan 20 gün kadar evvel Beylerbeyi taraflarında davetli olduğum bir program için İstanbul’daydım.
Uçaktan indikten sonra beni İstanbul Havalimanından alıp Beylerbeyi’ne götürecek olan arabanın kaptan köşkünde ise, bir 15 Temmuz kahramanı oturuyordu.
Eski bir kaleci olan Mustafa Bey’le yol boyunca bir mühlet futbol konuştuk.
90’lı yıllarda Beylerbeyispor’u İkinci Lig’e nasıl çıkardığını coşkulu bir halde anlattı bana.
15 Temmuz Şehitler Köprüsü’ne (eski adı Boğaziçi Köprüsü) vardığımızda ise kelam, doğal olarak darbe gecesinin en kanlı sahnelerinin yaşandığı anlara geldi.
Mustafa Beyefendi, darbe teşebbüsünün darbe teşebbüsü olduğunun anlaşılmasından sonra, doğal bir refleksle ve de ailesiyle birlikte konutundan çıkıyor.
Yine doğal bir refleksle Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın meskeninin bulunduğu Kısıklı civarında soluğu alıyorlar.
Bir mühlet sonra darbe teşebbüsünün şiddeti artınca, ailesini, omuzlarında “Ya Allah bi(ş)millah” diyerek onlara eşlik eden küçük torunu dâhil olmak üzere meskene bırakıp, tek başına köprünün bulunduğu yere geliyor.
Ve sabahlara kadar, o direnişin içinde yer alarak Şehitler Köprüsü’ndeki isimsiz kahramanlar ortasına kendi ismini de yazdırıyor.
Mustafa Beyefendi bunları anlatırken, Safiye Bayat isimli 15 Temmuz gazisinin, köprünün üzerinde darbeci askerlere karşı inanılmaz bir yürekle meydan okuyan imgeleri aklıma geldi.
Köprünün üzerinden geçerken gözlerim, bir başına darbecilerin karşısına dikilen bu korkusuz hanımefendinin o direnişi sergilediği yeri aradı.
Sonra, Sabri Ünal isimli 15 Temmuz’un sembol isimlerinden bir öteki gazinin akıl almaz yüreğini hatırladım.
Eline üç küçük taş alıp, darbeye katılan tankların önünü kesmeye çalışan bu genç kahramanın yaşadıkları, yakın tarih içinde bir tankın önüne geçme cüreti gösterebilen az sayıda insan ortasında bile daha ayrıcalıklı bir pozisyona sahip.
Saniyeler içinde bir değil, iki tankın karşısına dikilme yüreği var onun öyküsünde zira.
O anları anlatmak üzere artık de Sabri Ünal’ın kendisine kelamı bırakalım:
“Elimde üç tane taş vardı. Tanklara onları atmaktı planım. Tanklar yaklaşınca önüne düştüm. Bu durumda kaçacak bir yerim de yoktu.
Tankı durdurmak için elimi kaldırdım. Duracak zannettim. Haberlerden bîhaberdim. İnsanların acımadan katledildiğinden haberdar değildim.
Tank (birinci tank) üstümden çıkınca ayağa kalktım. Ayağa kalkar kalkmak ikinci tank karşıma çıktı. İkinci tank da üzerime üzerime geldi.
Tekrar tankın orta açıklığına yatmayı tercih ettim.
Sağ kolum tankın paletleri altında kaldı, ezildi.
Tankların üzerime gelip beni ezmeye çalışmasından hiç korkmadım.”
(Diyanet Tv yayınından)
Şurası bir gerçek:
15 Temmuz gecesi, gerek Safiye Bayat’ın, gerek Sabri Ünal’ın gerekse manzaraları çıkan ya da hiç çıkmayan yüzlerce kahramanlık öyküsünün her biri, 33 sene evvel Çin’in Tiananmen Meydanı’nda çekilen ‘bir adet’ manzara kadar, en az o manzara kadar değer arz ediyordu.
Demokrasi isteyen Çinli gencin tankın karşısına geçmesi, tankın hareket yaparak sağdan ya da soldan yoluna devam etmek istemesi, tankın önünde dikilen gencin buna müsaade vermemesi…
Burada da gerçek bir cüret örneği var doğal.
Ama medya alıcılığı bakımından ortada şöyle bir fark bulunuyor:
Tiaenanmen Meydanı’nda çekilen o imgeyi 20 sene boyunca jenerik halinde gözümüzün içine sokan, CNN, BBC üzere Batılı büyük yayın kuruluşları, 15 Temmuz gecesi çekilen o kahramanlık öykülerinin bir adedine bile bu türlü bir ayrıcalık tanımadılar.
15 Temmuz’da ne yaşandı?;
Hepimizin malumu, Batı medyası, içinde demokrasiyi müdafaa ismine her türlü bildirisi taşıdığı halde 15 Temmuz’a karşı üç maymunu oynadı.
Serbest seçimlerle iş başına gelmiş bir idaresi aleni bir darbeyle alaşağı etmek isteyenler ve onlara karşı tarihte örneği görülmeyen bir cüretle karşı koyanlar.
Batı medyasının 15 Temmuz gecesiyle ilgili ‘ölü taklidi’ yapmasının ardında elbette Batıdaki idarelerin emsal bir refleksle hareket etmeleri var.
Daha fazlasında ise, darbecilerin zati Batı tarafından korunup kollanmaları, hatta işbirliği durumu var.
O nedenle 16 Temmuz’dan itibaren hatırlatmaya değil, unutturmaya dönük teşebbüsler geldi o cenahtan.
Gazimiz Sabri Ünal da, anladığım kadarıyla bu yaman çelişkiye dikkat çekmek için şöyle bir özlü cümle ile emsal bir hatırlatmada bulunuyor:
“Seçmeyi, seçilmeyi veya seçilememeyi kaldırmayı biliyoruz.”
Böyle bir cümlenin devamında “O halde neden” sorusu akla düşmüş oluyor alışılmış otomatikman.
Batının 15 Temmuz karısındaki suskunluğu, çabucak bir gün sonra o gece olup bitenleri görmezden gelmesi, kulaklarının üstüne yatmaları buradaki ‘neden’ sorusuna da gereğince karşılık vermiyor mu?